Οι διαβαθμίσεις του φωτός

Γράφει ο Πάουλ Κλέε στα Σημειωματάριά του (Η Εικαστική σκέψη Ι,  σ. 8):

1. Φυσική τάξη: έννοια του φωτισμού στη φύση. Η φυσική, μη διαρθρωμένη αύξηση ή μείωση του φωτός (κρεσέντο ή ντιμινουέντο), μέσα από τις λεπτές και απειράριθμες διαβαθμίσεις μεταξύ του άσπρου και του μαύρου.

2. Τεχνητή τάξη:αναλυτική διάρθρωση που επιτρέπει να μετρήσουμε το φωτεινό και το σκοτεινό. Διάρθρωση της φωτοσκιαστικής κίνησης με βάση μια κλίμακα με μετρητές σχέσεις συνδυασμών.

Κάποια δικά μου παραδείγματα:

Claude Lorrain: Ηλιοβασίλεμα (1639)

Κλωντ Λορραίν: Η απόβαση της βασίλισσας του Σαβά (1648)

Έγκον Σήλε: Τέσσερα δέντρα (1917)

Έγκον Σήλε: Ηλιοβασίλεμα (1913)

Paul Klee: Eros

Η αντίστροφη προοπτική του Έγκον Σήλε

'Εγκον Σήλε: Το χωριό Στάιν στον Δούναβη με αμπελώνες (1913)

    Το παραπάνω έργο είναι ένα τοπίο που έφτιαξε ο Έγκον Σήλε στην Κρεμς της Αυστρίας. Το έργο είναι αξιοσημείωτο για το λόγο ότι ο Σήλε εδώ χρησιμοποιεί όχι γραμμική, αλλά αντίστροφη προοπτική. Όσο πιο μακριά είναι τα κτίρια, τόσο πιο μεγάλα φαίνονται. Για παράδειγμα, αν δεχτούμε ότι οι διαστάσεις του τρούλου στο βάθος είναι οι πραγματικές, τότε θα πρέπει να έχει διαστάσεις ουρανοξύστη σε σχέση με τα υπόλοιπα κτίρια του τοπίου.

Με αυτό τον τρόπο, ο Σήλε, μαζί με τον Ματίς (ο οποίος είχε μυηθεί στα μυστικά των Βυζαντινών εικόνων από τον βυζαντινολόγο Matthew Stewart Prichard), φαίνεται να είναι από τους πρώτους που αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν εκ νέου αυτή την οπτική στη σύγχρονη τέχνη.

Ματίς: Το μάθημα μουσικής (1917)

Μετά το καλοκαίρι

...μου θυμίζει την ζωή στην πόλη το φθινόπωρο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.