Για τον μόχθο του καλλιτέχνη

«Το πρωί εμφανίζεται η Κυρία Cynthia μές στη μεταξωτή ρόμπα της με τους δράκους και η Ματίνα φέρνει τον ασημένιο δίσκο με το μπρέκφαστ, τον ακουμπάει στο τραπέζι και ρωτάει: "Κυρία Cynthia, με θέλετε τίποτ' άλλο; Αλλιώς να πάω να ζωγραφίσω." Είναι κι αυτό το σαράκι που με τρώει: η Κυρία Cynthia, που έχει γκαλερί, έκανε τη Ματίνα μας ζωγράφο. Από κει που έβοσκε τα πρόβατα, τώρα κάνει εκθέσεις στο Παρίσι και της βγάλανε και βιβλίο, ένα εξώφυλλο κατάμαυρο που γράφει στα ξένα: Matina. Ναίφ τη λέει η κυρία Cynthia, θα 'ναι ψευδώνυμο.»

(Μαργαρίτα Καραπάνου, Ο Υπνοβάτης)

Για την πρωτοπορία

«Και πριν έρθω εδώ έζησα έξι μήνες σ' ένα squat, ήταν ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο, το καταλάβαμε hippys και καλλιτέχνες, κανείς δεν είχε το δικαίωμα να μας διώξει. Εκεί που ήμουνα εγώ δεν είχε ούτε νερό, ούτε τουαλέτες, κοιμόμασταν χάμω και για θέρμανση ανάβαμε εφημερίδες, οι ζωγράφοι κάνανε τοιχογραφίες με θέματα από τη Βίβλο, όλοι μας περνούσαμε μια κρίση θρησκευτική και θέλαμε να την εκφράσουμε, αλλά με τρόπο avant-garde βέβαια, ένας είχε ζωγραφίσει το Θεό να ψωνίζει σ' ένα σούπερ-μάρκετ, μια κοπέλα είχε ζωγραφίσει τον Αδάμ τραβεστί...»

(από τον Υπνοβάτη της Μαργαρίτας Καραπάνου)