Όταν στο Δημιουργικό Αντίγραφο αναρωτιόμουν αν έχει περισσότερη αξία το πρωτότυπο έργο τέχνης ή ένα τέλειο αντίγραφό του, αναφερόμουν φυσικά στη σχέση μεταξύ αντικειμένου και ιδέας. Η αξία του έργου τέχνης δεν έγκειται στην ιδιότητά του ως αντικείμενο, αλλά στη θέση του ως έκφραση μιας ιδέας. Όταν ζητάμε τα μάρμαρα του Παρθενώνα πίσω και ταυτόχρονα η Ακρόπολη παραμένει ένα γιαπί εδώ και τριάντα χρόνια, αναρωτιέμαι: αφού όλη η ουσία δεν βρίσκεται στο μάρμαρο ως ύλη και αντικείμενο, αλλά στο μάρμαρο ως ενσάρκωση μιας ιδέας, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν τιμούμε αυτή την ιδέα στην πράξη; Στο Νάσβιλ του Τενεσή στην Αμερική την τιμούν ήδη από το 1897, όταν χτίστηκε εκεί ακριβές αντίγραφο του ναού, με τα μάρμαρα που σήμερα στεγάζονται στο Βρετανικό και το Λούβρο, το άγαλμα της Αθηνάς και τα χρώματα που εικάζεται ότι είχε ο ναός την εποχή που φτιάχτηκε. Αν μη τι άλλο, ο επισκέπτης μπορεί να χαρεί το αρχιτεκτόνημα στην πληρότητά του μέσα κι έξω.
 |
| (c) Timothy Wildey |
Ως πότε η υλιστική μας κουλτούρα θα μας κρατάει κολλημένους στα επουσιώδη; Συνειρμικά, μου έρχεται στο μυαλό μια συμβουλή που δίνει ο Πάουλ Κλέε στα Σημεωματάριά του: «Μην μεταχειρίζεστε υλικά, αλλά ιδεατά μέσα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου