Από παιδί αναρωτιόμουν...

...τα χρώματα που βάζουν οι μεγάλοι ζωγράφοι στα έργα τους είναι αυτά που βλέπουν ή αυτά που τους αρέσουν; Αν βάλεις εκατό άτομα να σου γράψουν μια έκθεση με το ίδιο θέμα, θα έχεις εκατό ριζικά διαφορετικές εκθέσεις. Αν βάλεις εκατό άτομα να μεταφράσουν το ίδιο κείμενο, θα έχεις εκατό πολύ διαφορετικές μεταφράσεις. Και όταν σε ένα πείραμα, ζήτησαν από τους αυτόπτες μάρτυρες ενός συμβάντος να περιγράψουν το συμβάν, είχαν τόσες περιγραφές όσους και μάρτυρες. Και μάλιστα αντικρουόμενες και διαφορετικές μεταξύ τους περιγραφές, γιατί άλλα έλεγε ο ένας κι άλλα έλεγε ο άλλος.

Άρα, γιατί κάτι ανάλογο να μην ισχύει και στη ζωγραφική;

Κι όμως. Η αυτονόητη, φυσιολογική και σχεδόν δεδομένη υποκειμενικότητα της όρασης είναι κάτι που δεν μπορώ εύκολα να δεχτώ. Όταν κοιτάζουμε το ίδιο πράγμα, αυτό που βλέπουμε είναι το ίδιο; Ή μήπως όχι; Κι αν τελικά δεν βλέπουμε το ίδιο πράγμα, τότε o κόσμος που βλέπουμε είναι αναγκαστικά κατακερματισμένος. Και η αλήθεια απροσπέλαστη. Πώς μπορούμε να ξέρουμε αν αυτό που βλέπουμε είναι σωστό; Υπάρχει κάποιο πρότυπο; Η απόλυτη όραση; Η αντικειμενική όραση; Το ερώτημα παραμένει: οι μεγάλοι ζωγράφοι βάζουν τα χρώματα που βλέπουν και παρατηρούν στη φύση ή αυτά που τους αρέσουν;