Σύμφωνα με την παράδοση, o προστάτης και φίλος του Τζον Κόνσταμπλ, Σερ Τζώρτζ Μπόμοντ πίστευε ότι "ένας καλός πίνακας, όπως κι ένα καλό βιολί, πρέπει να είναι καφέ." Από μία άποψη αυτό εξηγεί γιατί στα τελειωμένα έργα του Κόνσταμπλ κυριαρχούν οι γήινες αποχρώσεις και οι πεσμένοι τόνοι. Από την άλλη, σύμφωνα πάλι με την παράδοση, ο Κόνσταμπλ στο άκουσμα αυτών των λόγων του ακαδημαϊκού και ευγενή φίλου του, διαμαρτυρήθηκε παίρνοντας ένα βιολί και ακουμπώντας το στο γρασίδι προκειμένου να του δείξει τη διαφορά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι την εποχή που εμφανίστηκε ο Τέρνερ τα γαιώδη χρώματα με το μπιτούμ, τα κίτρινα βερνίκια και τους πεσμένους τόνους κυριαρχούσαν στη δυτική ζωγραφική, αφού το χρώμα φαινόταν να έχει κρυφτεί.
Υπάρχει όμως ένα παράδοξο στη ζωγραφική του Κόνσταμπλ. Πέρα από τις άπειρες σπουδές που είχε κάνει ουρανού και συννέφων -σε βαθμό που άγγιζε την τέχνη του μετεωρολόγου- ο Κόνσταμπλ είχε την περίεργη συνήθεια, να ζωγραφίζει έργα τα οποία έχουν μείνει ως προσχέδια, τα οποία όμως ήταν σε κανονικό μέγεθος και πολλές φορές έφταναν τα δύο μέτρα. Πολλά δε από αυτά τα προσχέδια και ημιτελή έργα είναι τόσο τολμηρά στο χρώμα και τη μανιέρα τους που ήδη προσεγγίζουν καθαρά τον Ιμπρεσσιονισμό και τα σύγχρονα ρεύματα. Άλλωστε, η επιρροή του στη Γαλλική τοπιογραφία είναι γνωστή και τεκμηριωμένη. Έτσι, καταλήγουμε να υποψιαζόμαστε ότι ο λόγος που η γη του Κόνσταμπλ είναι τόσο σκοτεινή, ίσως να μην βρίσκεται ούτε στα καφετιά βιολιά του Σερ Τζωρτζ, ούτε στην ανάγκη συμβιβασμού με τον ακαδημαϊσμό της εποχής του.
Όχι. Ο μόνος λόγος που στα τοπία του Τζον Κόνσταμπλ ό,τι βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα διακρίνεται με δυσκολία είναι γιατί τον τυφλώνει το φως του ουρανού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου