Θυμάμαι την έκθεση του γνωστού εικαστικού και σκηνοθέτη Peter Greenaway με τίτλο "One hundred objects to represent the world" (Βιέννη, 1992), στην οποία ένα από τα εκθέματα ήταν ένα αληθινό μωρό που κλαψούριζε όλη την ημέρα.
Ή το show του Αμερικανού James Turrell με τίτλο Heavy Water, όπου οι επισκέπτες του έπρεπε να κάνουν στην κυριολεξία βουτιά στο νερό. Και άλλα πολλά ανάλογα...
Εγώ πάλι θαρρώ πως η κυριολεκτική αντιμετώπιση των πραγμάτων από τους σύγχρονους εικαστικούς, ουσιαστικά καταργεί το ρόλο της τέχνης που είναι να αναπαριστά, να εφευρίσκει και να ανακαλύπτει την πραγματικότητα εκ νέου.
Ζωγραφίζω ένα ποτήρι και το ποτήρι που ζωγραφίζω παρουσιάζει αυτό που βλέπω και τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο βλέπω και ο οποίος -στην καλύτερη των περιπτώσεων- είναι Ιδέα (και όχι έννοια). Και δεδομένου ότι αυτό που βλέπω είναι αυτό που σκέφτομαι, γιατί ο νους βλέπει και ο νους ακούει, ζωγραφίζοντας ή εν πάση περιπτώσει "δημιουργώντας ένα έργο τέχνης", δημιουργώ την πραγματικότητα από την αρχή μέσα από το νου μου. Και παρουσιάζω τις ιδέες που κουβαλάω μέσα μου. Αρνούμενος να δω και δίνοντας το δεδομένο ως δεδομένο (και το μωρό ως μωρό), τι δίνω;
Το ζητούμενο είναι η αποκάλυψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου